از میخ و گل های کاغذی

ببین مرا که آرام شده ام، ببین که لبخند میزنم جهان وسیع است و من کوچک است. قبول کردن همین کوچکی من، در بزرگی جهانت بیشترین و سخت ترین رشدم بوده. ببین که سازم مرا کوک میکند، ببین همین دست های ناشی ام دنیا را گرم تر میکند، هر چه قدر هم سرمایش کوک آدم را به هم بریزد. ببین که بزرگ تر شدم، ببین که زیر خاک سردت جوانه میزنم ببین رویاهای سبز مرا! ببین که سفرم را به نور شروع کردم، و همین کافیست. اینکه حتی اگر به نور نرسیدم، چند قدم نزدیک تر تمام شوم. + نوشته شده در  چهارشنبه بیستم بهمن ۱۳۹۵ساعت ۱۱ ب.ظ  توسط ط دسته دار  |  ,گوش,خدا,میخوانم ...ادامه مطلب